Obrona Westerplatte – obrona Wojskowej Składnicy Tranzytowej przez garnizon Wojska Polskiego na półwyspie Westerplatte, w czasie wojny obronnej w dniach 1–7 września 1939 roku. Była to pierwsza bitwa II wojny światowej.
Stała się ona jednym z najbardziej znanych symboli polskiego oporu.
Załoga składnicy walczyła samotnie, nie było szans na żadną pomoc. Według rozkazów, mieli bronić się kilkanaście godzin, maksymalnie jeden dzień.
Walczyli 7 dni.
Ich postawa miała dla społeczeństwa wartość przede wszystkim symboliczną, bez istotnego znaczenia militarnego. Radio i prasa przekazywały codziennie informacje o ich walce, zagrzewając w ten sposób Polaków do oporu.
Obrona Westerplatte miała jednak również spore znaczenie z wojskowego punktu widzenia. Załoga polska w liczbie ok. 200 żołnierzy, wiązała bowiem walką, nieprzerwanie przez 7 dni, poważne siły hitlerowskie (piechota morska, SS-Heimwehr Danzig, oddziały wojsk lądowych, Kriegsmarine, Luftwaffe) zadając im duże straty ( kilkuset poległych, przy stratach własnych 15 zabitych).
- Szczegóły
